Profilo

Ce livre est divisé en deux parties. La première défend l’idée de donner un chiffre au coût des comportements virils, par exemple en déconstruisant la notion que les hommes sont naturellement plus violents, que la binarité de genre et de sexe est biologique et non pas une construction sociale etc. Je dirais que c’est un résumé des études de genre et la troisième vague de feminisme. J’ai apprécié que c’était pas juste un essai pour dire « les hommes sont mauvais », mais c’est surtout toute la société qui fait une acculturation pour la violence qui est mauvaise. Même les femmes font partie de cette acculturation en encourageant les jeunes garçons à jouer avec des jouets de guerre et non pas des poupées ou d’autres jouets qui pourraient leur apprendre l’empathie envers les autres.

La deuxième partie est remplie de formules et de chiffres pour calculer le coût de la virilité. Tout est bien sourcé avec une bibliographie bien remplie à la fin. Évidemment ces chiffres et le fait de montrer comment elle y est arrivé sont très importants pour le concept du livre, mais en même temps je l’ai trouvé moins intéressant à lire. Je me demande même s’il ne serait pas plus efficace juste de citer le chiffre et mettre tous les calculs en annexe à la fin du livre pour ceux qui veulent vérifier son travail. En tant que simple amateur qui lit pour le plaisir, je suis prêt à faire confiance qu’elle a fait des calculs fiables sans devoir lire toutes les explications. En plus, quand elle parle de sommes en milliards d’euros, c’est tellement loin de mon échelle de sommes d’argent que je ne sais pas vraiment si c’est beaucoup au niveau national et je perds un peu l’intérêt. Le fait de donner un chiffre à ce coût est quand même une idée très intéressante et ça fait réfléchir.

J’ai entendu parler de ce livre grâce au podcast Les couilles sur la table où il a été recommandé comme alternatif à la science-fiction classique masculine avec beaucoup d’armes et de guerres dans l’espace. À la place, cette histoire se concentre beaucoup plus sur les personnages et leurs interactions entre eux. Je suis complètement d’accord avec cette analyse, et j’ai adoré tous les personnages. J’ai eu l’impression de passer un bon moment avec des potes en lisant le livre. Tout le monde a une histoire et une personnalité bien distinctes. J’ai aussi apprécié que l’autrice a réussi à créer des personnalités pour les personnages non-humains et elle a pu éviter le raccourci qui se trouve dans beaucoup de science-fiction que tous les êtres d’une même espèce non-humaine aient les mêmes caractéristiques et ne soient pas vus comme des individus. Le livre parle avec douceur des sujets comme la diversité et la compréhension entre les gens. Mais il s’agit non seulement des différences entre les espèces fictives mais aussi des différences causées par de vrais handicaps. Il peut même y avoir de la neurodiversité entres les individus d’une espèce non-humaine par exemple.

J’ai l’impression que le livre a été écrit comme une série de télévision. Les chapitres sont comme des épisodes de la série avec des histoires séparées qui n’ont pas toujours un grand rapport avec l’histoire centrale du roman.

La description sur le dos du livre fait croire que Rosemary est la protagoniste et que l’histoire va se dérouler autour d’elle. Mais finalement elle n’est pas plus importante que les autres membres de l’équipage et la narration change souvent de point de vue pour se concentrer sur un autre personnage, ce qui donne encore plus l’impression de regarder un soap.

Bien que la description du livre dise que l’histoire évite les guerres de la science-fiction classique, il y en a quand même dans l’univers du livre ainsi que des politiques intergalactiques. On pourrait bien se croire dans l’univers de Star Wars. La différence principale est juste que tout ça est à l’arrière-plan de l’histoire et on le voit du point de vue des gens ordinaires qui ne sont pas des héros et qui ne peuvent pas beaucoup l’influencer.

Du coup, je recommande fortement le livre.

Mi aĉetis la bitlibron de ĉi tiu romano en 2016 sed ial mi forlasis ĝin post kelkaj paĝoj. Mi ne scias kial ĉar rekomencinte ĝin nun mi sufiĉe ĝuis la legadon.

La rakonto pensigis min pri la Netfliks-a serio You. En ambaŭ rakontoj la ĉefrolulo estas aĉulo laŭ siaj agoj, sed la rakonto estas de lia vidpunkto kaj ni estas en lia kapo do ĉio fariĝas pli malklara. La ĉefroluloj ripete senkulpigas sin kaj ni lernas pri iliaj historioj kaj infanaĝoj kaj preskaŭ komencas kunsenti kun ili.

Ŝajne estas la stilo de Sten Johansson ke li pentras tre malhelan mondon, kaj ĉi tiu romano kongruas kun tiu stilo. Ĉi-foje la rakonto estas prezentita laŭ memoraĵoj de la ĉefrolulo kvazaŭ pluraj etaj noveloj, kaj la ordo estas miksita, kio bone aldonas al la nuba etoso en kiu nenio estas certa.

Do, mi rekomendas la libron, sed nun mi pensas ke mi bezonas legi ion pli ĝojan por forigi la malhelajn nubojn de la mondo de Skabio.

Ĉi tiu libro ne estas tia kian mi kutime legus. Per la titolo kaj la priskribo ĝi iel ŝajnas tre enua, kvazaŭ ĝi estus dramo pri la milito kaj spionado. Mi tamen aĉetis ĝin post mia bona sperto kun aliaj tradukoj en esperanto eldonitaj de la EAB. Fine la milito estas nur tre fora fono por la rakonto kaj ĝi ĉefe temas pri plenkreskuliĝo kaj la naiveco de la infanaĝo. La romano estas verkita kvazaŭ ĝi estus detektiva romano en kiu ni devas diveni la misterojn, sed ĝi estas rakontita de la vidpunkto de infano (aŭ almenaŭ de la rememoro de tiu vidpunkto fare de la maljuniĝinta infano) kaj tiel la mistero estas tuta alia por li. La mistero tial estas ne tro malfacile antaŭvidebla por la plenkreskaj legantoj. Anstataŭe, la intereso de la intrigo estas pli homa kaj emocia kun iom da humuro. La stilo de la verkado plaĉis al mi kaj mi legis ĝin rapide sen voli paŭzi.

La traduko ŝajnas tre bona laŭ mia malsperta takso. Mi glate legis ĝin sen tro ofte devi rigardi la vortaron. Mi tamen trovis ke estas kelkaj propraj gramatikaĵoj, ekzemple estas ia evitemo de la prepozicio “je”, kiun anstataŭas “ĉe”, eĉ kiam temas pri tempo aŭ fojo. Estas multe da “da” kiuj ne temas pri kvanto kaj ankaŭ ofte mankas akordigo de la akuzativo post “kiel”. Sed tio ne ĝenis la legadon.

Mi tuj aĉetis la bitlibran version de ĉi tiu romano post la parolo de Sten Johansson dum la Literatura Maratono de Bobelarto. Mi voris la libron dum la sekvaj tagoj.

Same kiel la ĉefrolulo, mi estas eksterlandano loĝanta en Francio. 55 jaroj poste, oni ankoraŭ multe parolas pri la manifestacioj de majo 1968 do estis tre interese por mi lerni pli pri ili. Estis tre bone vidi ilin de la vidpunkto de normala homo kun la kunteksto de lia vivo en la socio de la epoko. La libro ne hezitas kritiki la klasismon, seksismon, rasismon kaj eĉ la kulturon de seksperforto en Francio kaj kiel tio rekte malfaciligas la vivojn de la roluloj en la rakonto. Bedaŭrinde oni konstatas ke Francio nur malmulte progresis ekde tiu epoko kaj tiuj problemoj ankoraŭ estas aktualaj hodiaŭ.

Krom la ĉefrolulo, la aliaj personoj en la rakonto ĉefe temas pli la virinoj kun kiuj la ĉefrolulo rilatas kaj amrilatas. Kvankam estas multe da seksumado en la libro, mi trovis ke la aŭtoro sukcese evitis fari tro da “vira rigardo” (male gaze), kaj la virinoj havas plenajn personecojn kun propraj opinioj. Ili ofte moketas la ĉefrolulon pro lia nekompreno kaj naiveco. Mi tamen trovis ke io ĝenis min pri la protagonisto. Li estas kvazaŭ tro perfekta. Kiam la virinoj ĉirkaŭ li havas problemojn, li iel tre kviete scias ekzakte kion fari kaj diri por savi ilin, kaj ili ne kontraŭas lian ĉioscian konsilemon. Li mem iel neniam bezonas helpon.

Mi volonte legus sekvon de la rakonto. La libro lasas multe da neresponditaj demandoj pri la okazaĵoj. Estus interese legi respondan rakonton de Ingrid aŭ sekvon faritan de la vidpunkto de Dani.