[..]. che quello che sentivo, camminando tra quelle persone come se fossero cani, era un veleno che non avrebbe mai smesso di trasmettersi tra gli uomini che possiedono le armi. Finché tutte le persone come [nome], che vivono in pace senza armi, non moriranno per mano nostra. E allora resteranno solo uomini con le armi, e si uccideranno l'un l'altro, senza avere il tempo di sperare che a loro non succeda. E andrà avanti così finché il mondo intero non scomparirà e cadremo tutti in questo regno dei preta e poi all'inferno. Quindi non ha importanza quello che fai, non importa che tu sia stato efficiente, te lo devo dire, Bai, per questa tua tendenza all'ingenuità, alla semplicità, a essere debole, infantile e inutile...
— Gli anni del riso e del sale de Kim Stanley Robinson, Kim Stanley Robinson, Barbara Corda, kaj 1 alia (Paĝo 465)
EO: "[...] ke tio kion mi sentis, marŝante inter tiuj homoj kvazaŭ ili estus hundoj, estis veneno kiu neniam ĉesus disvastiĝi inter la homoj kiuj posedas armilojn. Ĝis kiam homoj kiel [nomo], kiuj vivas en paco sen armiloj, mortas pro niaj manoj. Kaj tiam nur homoj kun pafiloj restos, kaj ili mortigos reciproke, sen havi tempon esperi ke tio al ili ne okazos. Kaj tio daŭros ĝis la tuta mondo malaperos kaj ni ĉiuj falos en tiun regnon de pretoj kaj poste en inferon. Tiel tute ne gravas tio kion vi faras, ne gravas ke vi estis efika, mi devas diri al vi, Bai, pro via emo por naiveco, simpleco, esti malforta, infaneca kaj senutila..."