Profilo

Essendo il tasso di fecondità in calo a livello globale, riceviamo sempre più notizie riguardo alle soluzioni che vengono proposte per ovviare al problema. Ci si potrebbe aspettare che Paesi diversi e culture diverse optino per approcci molto diversi, invece la musica che si sente suonare è sempre la stessa: bisogna tornare alla famiglia tradizionale e alla madre angelo del focolare. Un approccio che funziona così bene che, per esempio, in Corea del Sud è nato il movimento delle 4B, le cui militanti rifiutano il matrimonio eterosessuale, di fare figliə, di avere relazioni romantiche e sessuali con uomini.

Lina Meruane in questo pamphlet ribadisce l’ovvio: la mistica della maternità continua a essere usata contro le donne per indurle a fare figliə, per mettere loro pressione se ancora non ne hanno o, peggio ancora, non ne vogliono. Invece di capire le motivazioni di un fenomeno che, in quanto globale, ha sicuramente delle cause macroscopiche che non possono essere interamente attribuite a questioni economiche, perdiamo tempo a cercare di applicare un modello che appartiene a una società che non è più la nostra. E senza dimenticare che lasciamo affogare un sacco di persone – di giovani e bambinə – nel Mediterraneo perché la nostra popolazione invecchia ma è evidentemente molto schizzinosa sulle nuove generazioni.

Contro i figli ci ricorda polemicamente come ogni cosa che non vada – soprattutto se riguarda in qualche modo la sfera familiare – sia colpa delle donne che non si comportano come dovrebbero. Poco importa che lamentino mancanza di supporto, denuncino tendenze reazionarie e facciano notare che anche la scelta di diventare madri è soggetta a pentimento, al pari di qualunque altra scelta nella vita: ci sarà sempre un coro pronto a sovrastare ogni obiezione e lamentela al suon di la maternità è così meravigliosa che anche la merda di tuə figliə avrà un odore delizioso.

In quanto pamphlet, Contro i figli vuole solo provocare e ci riesce piuttosto bene. Peccato che, proprio nel momento in cui ho visto provocate le mie idee, sia finito, lasciandomi con un palmo di naso. Ma rifletterò sul concetto dell’impero deə figliə, cioè l’idea che siano diventatə tanto dominanti da spadroneggiare sui genitori. Nella mia esperienza non è così – lo vedo accadere, certo, ma più come possibilità e cattiva educazione che come tendenza – ma magari sbaglio io. Presterò maggiore attenzione.

Plaĉis al mi legi ĉi tiun libron. Tamen mi pensas ke ĝi estas tro mallonga por vendi je la prezo de romano. Ĝi estas ĉe la limo inter romano kaj novelo. Mi supozas ke tio estas ĉar ĝi celas esti por progresantoj kaj eble estus malfacile por ili legi longan tekston. Aliflanke mi ne trovis ke la lingvaĵo en la libro estis iel ŝanĝita por esti pli facila por lernantoj. Male ĝi ŝajnas al mi tute natura. La rakonto havas ĉion kion oni atendas de krimromano, t.e., krimo kun indikoj kiuj gvidas onin al unu konkludo kaj sekve estas surpriza alia fino. Tamen mi pensas ke la fino venas tro rapide. Unu rolulo subite rakontas la veron sen ke oni vidas la procedon pri kiel ri trovis tiujn informojn. Oni ne havas la eblon amuzi sin farante hipotezojn pri la vero dum la rakonto malkaŝas pli kaj pli da indikoj kiel en aliaj krimromanoj.

La lingvaĵo estas flua kaj plaĉa. Mi rimarkis neniun lingvan eraron. Ankaŭ la roluloj estas interesaj kaj havas personecojn anstataŭ esti nur iloj por antaŭenigi la rakonton. Mi ŝatus legi aliajn rakontojn pri ili. Aliflanke mi pensas ke kelkfoje la maniero rakonti iom stumblas. Ekzemple ni vidas la mondon tra la okuloj de la ĉefrolulo Inès kaj ni kutime scias ŝiajn pensojn. Je iu momento ŝi subite anoncas al iu ke ŝi havas bakterian infekton sube kaj ŝi kvazaŭ maltrankvilas ĉar ŝi ne havas monon por kuraciĝi. Tio iom ĵetis min el la rakontado ĉar mi ne plu sentis ke mi estas en la kapo de Inès ĉar estis neniu alia mencio de ŝiaj maltrankviloj pri tio antaŭ la anonco.

Resume mi pensas ke la libro estas leginda, sed nur kiel unuvespera distraĵo. Mi esperas iam legi pli longan romanon de la sama aŭtoro.