Tiu ĉi romano fariĝas pli kaj pli bona kaj plezuriga laŭ ĉiu finlegita ĉapitro. Komence mi taksis la enajn monologojn de la ĉefprotagonisto iel tedaj, ĝene naivaj, kontraste malverŝajnaj al la historia epoko, sed laŭ la progreso de la intrigo mi tre ŝatas, kiel la antaŭaj pensoj kaj spertoj plene klarigas la postajn agojn. Des pli, ke la romiaj tempoj tute ne estas mia intereskampo, kio ĉiam iel staras kiel obstaklo inter mi kaj la “Löwensteinalo” (se uzi Piĉ-an vorton).