aŭtunido finlegis Children of Ruin de Adrian Tchaikovsky
Children of Ruin de Adrian Tchaikovsky
The astonishing sequel to Children of Time, the award-winning novel of humanity's battle for survival on a terraformed planet.
Thousands …
Mi ne tiom multe legas en esperanto, sed eble mi komentos esperante pri neesperantaj libroj. 😀
El neesperantaj fontoj, ĉiuj citaĵoj estas en mia traduko, se ne estas indikite alie.
Ĉi tiu ligilo malfermiĝos en nova fenestro
The astonishing sequel to Children of Time, the award-winning novel of humanity's battle for survival on a terraformed planet.
Thousands …
Averto pri enhavo Pri la enhavo
Mi finis ĝin, sed mi ŝatis la unuan pli. Eble mi ne estis en taŭga humoro por ĉi tiu, sed ĝi irigis min tien-reen inter intereso kaj enuo.
En la unua ni jam havis civilizon de araneoj. Oni povas argumenti, ke tiuj araneoj estis tro hom-similaj, sed en la logiko de la rakonto tio sencas: ili estis homa kreaĵo kaj siamaniere heredis la homaron, ripozu ĝi en paco. Ĉiuokaze, la araneoj ja estis sufiĉe homsimilaj por ke oni povu facile kunsenti kun ili.
Ĉi tie, ni havas aliajn heridantojn de Tero: pulpojn; ili estas inteligentaj iasence, sed ili faras nenion, kion homo povus nomi pensado. Kaj alia inteligenta vivoformo, kiun ni renkontas, tute ne rilatas al tera vivo kaj ĝia... maniero ekzisti... estas eĉ malpli komprenebla.
Do, intelekte, la ideoj en la libro estas interesaj, sed ili rezultigas longajn priskribojn de ... io... kun kio malfacilas konektiĝi emocie. Eble mi pli ŝatus tion en alia humoro, sed kia mi estas nun, mi ja trovis ilin iom enuigaj. Neniam sufiĉe enuigaj por ke mi ĉesu legi, tamen. Estis ankaŭ pluraj belaj kaj kortuŝaj lokoj tie. La lastaj jaroj de Senkovi, ekzemple...
Kaj kiel esperantisto, mi ja ŝategas, ke en ambaŭ libroj tiaj malsimilaj kulturoj solvas problemojn kaj miskomprenojn preskaŭ sen mortigi unu la alian.
Mi havas iliajn nuntempaj komunikaĵojn, tiujn du-kanalajn. Ŝajne ili inventis ilian nunan manieron konversacii longe post la tagoj de ĉi tiu Senkovi, kaj ĝi donas al mi aludojn pri ilia komunikado, kiujn li ne havis. Do mi povas daŭrigi lian laboron, kaj eble ni povos ekparoli. Ŝi sincere esperas, ĉar ŝi estas lingvisto, kaj parolo estas ĉio, kion ŝi havas.
Portia rigardadas ŝin sufiĉe longe por ke Helena demandu, Kio?, kaj la araneo amuze skuetas sian korpon. Vi havas grandan fidon je la kapablo de komunikado solvi niajn problemojn.
— Children of Ruin de Adrian Tchaikovsky (20%)
La homaro povas perei, sed la esperantista sinteno vivas!
Ili ja helpis, kaj eĉ pli surprize, li estis profunde ĝoja havi aliajn homojn por fojfoje plendi al ili. Aĵoj, kiujn vi ne atendis sopiri antaŭ ke ili malaperis, numero 153: la homaro.
— Children of Ruin de Adrian Tchaikovsky (Paĝo 23)
Ĝuste nun, tamen, ŝajnas ankoraŭ iom nekredebla, ke oni vere povas sopiri jen ĉi tion.
Ŝia heridaĵo estis de esploristoj kaj pioniroj. Ŝia antaŭulino ŝtelis la Sanktan Okulon de la Mesaĝisto for de la formikoj, en la tempo kiam la formikoj estis granda potenco en la mondo, kaj ne nur oportuna operaciumo por ruligi per ĝi Avrana-n Kern.
— Children of Ruin de Adrian Tchaikovsky (19%)
Entute, la rakonto ja estas ĝuinde frenezeta 😃
“Ĝi ne estas milito” […Meŝner klarigas, kial li opinias, ke la vidata de ili estas ne bombado, sed nur distanca minado…] “T-t-t”, diras Kern, iom malvarme, sed poste, “Konsentite”. Helena scivolas, kiom da ŝia antaŭsupozo pri milito baziĝis sur la kredo ke la loĝantoj de tiu ĉi sistemo povas esti hom-devenaj kaj sur la malalta opinio, kiun Kern havas pri sia propra specio
— Children of Ruin de Adrian Tchaikovsky (18%)
La homamo daŭras
Averto pri enhavo Kia optimisma, homama komenco! (intrigmalkaŝo pri la komenco de la serio)
El la surteraj biomoj ĝi ŝajnis la plej loĝata, ankaŭ – kie antropocentra okulo povus eble vidi evoluon strebanta krei ion plian. Kaj tio estis iluzio, certe. Verŝajne, la grandaj fontoj de evolua aktiveco estis alie, kaj, sen ekstera influo, ia nova granda ondo de disvolviĝo venus el la profunda maro aŭ de la flugantaj estaĵoj en la supra atmosfero. Sed ne gravas, nun. Ni povas nur observi la estanton antaŭ ke ni komencos detrui la estonton.
— Children of Ruin de Adrian Tchaikovsky (8%)
La kapitano ne malpravas, tamen. Mi ne scias, kiom da tiuj ĉi estaĵoj sukcesos supervivi, sed se ili ne formortos, ĝi estos nur dank’ al tio, ke pli malpli tuta homaro formortos unue (tuj komence de la unua libro de la serio, do ĝi ne estas granda malkaŝo).
Post legi tiom da fastastaĵoj mi estas en sciencfikcema humoro nun. Tiu ĉi estas la dua parto de trilogio. Mi ne scias, ĉu la verkisto planas daŭrigi la serion post la trian libron aŭ ĉu li jam konsideras ĝin finita, sed, ĉiuokaze, mi estas ankoraŭ ĉe la dua. La unuan, Children of Time, mi legis iam pasintjare, kaj mi ĝenerale ŝatis ĝin, do mi daŭrigu...
@persikoreplum “He has already had one or two little wives, but Louisa Biron is his favourite, a pretty little girl of five years of age.” (la emfazo estas el la originalo)
Do jen, la originalo ne estas pli helpa, estus ja bone scii aĝon de la edzeto 😃
Inter la trovitaj rekordaĵoj, post ke la lingvo estis malĉifrita — kaj jen enrepreno, kiu per si mem meritus longan monologon, sed vidante vin ĉiujn moviĝi malkviete en viaj seloj kiel senpaciencaj infanoj, mi preterlasos la rakonton.
— The Complete Malazan Book of the Fallen de Steven Erikson (20%)
Ĉuuu?! JA RAKONTU AL MI KIEL LA LINGVO ESTIS MALĈIFRITA!! Vi tute rajtas dediĉi apartan volumon al tiu rakonto!
Averto pri enhavo Shtonjo trovas sekvindan dion
‘[…] Unu momenton K’ĉajn Ĉe’Male ĵetadis min tra la ĉirkaŭo, la sekvan mi vekiĝis… ie alie… kun enorma fantoma lupo staranta super mi. Kaj mi sciis – mi sciis tuj, Grumblo, ke nenio pasos past tiun lupon. Ĝi staris gardante… min.’ ‘Ĉu ia servanto de la Plifrua Dio?’ ‘Ne, li havas neniajn servantojn. Kion li havas estas amikoj. Mi ne scias pri vi, sed sciante tion – kompreninte ĝin, kiel mi faris kun tiu lupego – nu, dio, kiu trovas amikojn anstataŭ sencerbajn kultantojn… damne, mi estas lia, Grumblo, korpe kaj anime. Kaj mi batalos por li, ĉar mi scias, ke li batalos por mi. Teruraj Plifruaj Dioj, ba! Mi elektus ĝin prefere al tiuj mordminacaj kverelantaj stultuloj kun iliaj temploj kaj kofroj kaj ritoj je ajna tago.’
— The Complete Malazan Book of the Fallen de Steven Erikson (19%)
Ŝajne la retejo ne permesas unikodon en enhavavertoj 😱
En la unua libro (ĉi tie mi celas la unuan el la ses) kantado ŝajnas la ĉefa maniero sorĉadi. Aŭ, pli precize, sorĉado kaj kantado ŝajnas la samo. Elfoj, la salikulo, dolmenuloj, kaj, kompreneble, Tom, kantas ĉar tio estas ilia naturo, kaj ilia naturo estas magia. Ilia kanto estas sorĉo per si mem. En la mondo, kiu estis kreita per kanto, tio certe sencas.
Pasis multe da tempo ekde mi legis la tuton lastafoje, sed se mi ne fuŝmemoras, tio ne daŭros en la postaj libroj, ĉu? Mi ne memoras, ke orkoj havu militan ĥoron aŭ ke Gandalfo batalu kontraŭ Sarumano repe. Kia domaĝo, kiom da perditaj oportunoj!
Eĉ en la Provinco estis aŭdita onidiro pri la dolmenuloj de la Dolmenejoj trans la Arbaro.
— La Kunularo de l' Ringo de J.R.R. Tolkien (Paĝo 160)
Interese. Unu el la vortoj, pri kies traduko mi scivolis, estis wight. En moderna fantasto ĝi fariĝis aparta speco de malmortulo, kaj mi memoras, ke tio enmodiĝis danke al Tolkien, do mi ja scivolis, kiun vorton Auld elektos por ĝi. Sed jen, ĉe Tolkien estas ne wight sed barrow-wight. “Dolmenulo” perfekte sencas por traduki tion, ĉar originale wight signifas ion kiel “(est)aĵo”.
Bona traduko, sendube, sed per si mem ne tre helpa por distingi inter, ekzemple, wight kaj revenant en ia videoludo.