Profilo

Tiu ĉi estas freŝdate publikigita libro, kiu donas superrigardon de la ideoj, popularaj lastatempe en Silicia Valo: efika altruismo, longdaŭrismo, teĥnologia singulareco, konformigo de AI, kaj similaj. Por mi ĝi estis tre interesa, ĉar ordinare mi ne multe atentas, kion niaj karaj miliarduloj kredas kaj deklamas, do mi neniam aŭdis pri la plejparto de la priskribita en la libro frenezaĵaro.

La libro faras bonan laboron, montrante, kiel religieca kaj eĉ kulteca la tuta idearo estas: ekde la rusa kosmismo de Vernadskij ĝis la nuna teĥno-optimismo de Andreessen ĝi restas laŭlitere “ni iros ĉielen, vivos eterne kaj la mortintoj renaskiĝos”. Kun ĉiuj la samaj motivoj: la imagata problemo estas la problemo, de kies solvo eterna bonfarto de nekalkulebla nombro de animoj dependas, do por solvi ĝin neniu ofero estas tro granda, kaj kompare al neniu fakte ekzistanta problemo meritas atenton.

La aŭtoro ankaŭ prezentas tre pesimisman vidpunkton pri perspektivoj de kosma koloniado, kun kiu mi mem lastatempe emas konsenti: tia koloniado postulas solvadon de granda nombro de treege malfacilaj problemoj, kaj teĥnologiaj kaj sociaj. Por neniu el tiuj problemoj ni havas praktike realigeblan solvon nun, kaj prenita kune, la tuta problemaro povas montriĝi simple neniam solvebla.

Mi trafis mencion de tiu ĉi libro ie ĉe lemmy, kaj ĝia priskribo fare de ĵus leginto ŝajnis al mi interesa, do mi decidis provi ĝin. Mi legis nenion de Ursula Vernon (T. Kingfisher estas ŝia plumnomo). Mi ŝatis ŝian verkstilon, do mi planas provi ŝiajn aliajn librojn estonte.

Estis agrabla surprizo por mi malkovri, ke tiu ĉi libro estas fakte bazita sur La blankaj homoj de Arthur Machen. Sed tio estis ankaŭ iom da elreviĝo. Kiel memstara verko ĝi estas sufiĉe engaĝiga, mi ne plendus. Kiel daŭrigo de la rakonto de Machen... Machen estas pli subtila. Li ĉiam preferis aludi ol montri, kaj en La blankaj homoj li superas sin mem, do ĉe la fino mi tute ne scias, ĉu io supernatura vere okazis. Nu, Ambrose diras, ke jes, la knabino bedaŭrinde havis pli ol nur imagpovon; sed tio estas kion homo kiel Ambrose dirus, la ulo estas konvinkita pri siaj teorioj. Ĉi tie, la lastaj ĉapitroj de la libro estas multe pli konkretaj, oni ne povus interpreti diversmaniere, kio okazis. Sed mi ja ĝuis la libron.

Ĉi tiu serio estis inter rekomendoj, kiam mi serĉis rete “ne-milita «malmola» sciencfikcio”. Nu, nuntempe oni nomas “hard sci-fi” kion ajn, kio ne enhavas elfojn kaj drakojn kaj foje eĉ ion kio enhavas, do, ne mirinde, ĉi tiuj libroj estas pli proksimaj al socia SF ol al vere malmola. Ĝi enhavas hiperkosmajn vojaĝojn, kvantumajn movigilojn kaj aliajn dekoraciaĵojn, kiuj rilatas al scienco proksimume neniel. Sed ĝenerale mi ŝatas la tonon kaj etoson de la serio. Mi ĝuis la unuan libron, kiu laŭforme estas sufiĉe kredebla rakonto pri historio-arkeologia esploro en malproksima estonto. La sekvaj du libroj progresis pli en la direkton de krimrakonto, kaj mi ne aparte ŝatis tion. Speciale en la tria, kie oni provadis mortigi la ĉefrolulojn proksimume ĉiujn dek paĝojn, ĝi fariĝis iom absurda. Sed la kvara, jen ĉi tiu, malpliigis la kvanton da atencoj ĝis eltenebla, kaj la ĉefa mistero ne estis tio, kion mi atendis, do ĝis nun mi ŝatas la libron.