Mi finis ĝin, sed mi ŝatis la unuan pli. Eble mi ne estis en taŭga humoro por ĉi tiu, sed ĝi irigis min tien-reen inter intereso kaj enuo.
En la unua ni jam havis civilizon de araneoj. Oni povas argumenti, ke tiuj araneoj estis tro hom-similaj, sed en la logiko de la rakonto tio sencas: ili estis homa kreaĵo kaj siamaniere heredis la homaron, ripozu ĝi en paco. Ĉiuokaze, la araneoj ja estis sufiĉe homsimilaj por ke oni povu facile kunsenti kun ili.
Ĉi tie, ni havas aliajn heridantojn de Tero: pulpojn; ili estas inteligentaj iasence, sed ili faras nenion, kion homo povus nomi pensado. Kaj alia inteligenta vivoformo, kiun ni renkontas, tute ne rilatas al tera vivo kaj ĝia... maniero ekzisti... estas eĉ malpli komprenebla.
Do, intelekte, la ideoj en la libro estas interesaj, sed ili rezultigas longajn priskribojn de ... io... kun kio malfacilas konektiĝi emocie. Eble mi pli ŝatus tion en alia humoro, sed kia mi estas nun, mi ja trovis ilin iom enuigaj. Neniam sufiĉe enuigaj por ke mi ĉesu legi, tamen. Estis ankaŭ pluraj belaj kaj kortuŝaj lokoj tie. La lastaj jaroj de Senkovi, ekzemple...
Kaj kiel esperantisto, mi ja ŝategas, ke en ambaŭ libroj tiaj malsimilaj kulturoj solvas problemojn kaj miskomprenojn preskaŭ sen mortigi unu la alian.
