Recenzoj kaj komentoj

Do mi finis la unuan libron, fine de kiu Frodo transpasis la riveron, dum la Naŭ estis inunditaj per la ondego de neologismoj.

Kvin restas.

Mi paŭzis ĝin post kelka tempo kaj poste ne emis daŭrigi. Nenio speciale malbonas pri la rakonto, sed ĝi iras malrapide kaj plenas je kruelaĵoj kaj mi ne estis en taŭga humoro por travagadi ion tian. Eble mi iam revenos al ĝi, kiu scias.

Miaj komentoj estas foje iom mokaj, do mi diru ankaŭ, ke Aŭld uzas la lingvon virtuoze, kaj la traduko vere estas ĝuinda.

Nu, ĝi iris bone dum kelka tempo, sed venis al la punkto, kie la plej brilaj sciencistoj de la tuta mondo ne povas solvi misteron, kies solvo estas tuj evidenta al mi, kaj, mi supozas, al ĉiu ne tute mortinta leganto. Neniu eĉ provas pensi en proksimume ĝustan direkton.

Por libro, kie nenio okazas, krom scienca esplorado, tia malrespekto kaj al legantoj kaj al roluloj estas absolute ne pardonebla.

Mi trafis la mencion en unu el blogoj pri klasika sciencfikcio, kaj decidis provi legi ĝin. Ĝis nun mi ŝatas. Ĝi estas trankvila kaj optimisma laŭ maniero de sia erao. Estas paco sur Tero, Usono kaj Sovetunio ne plu estas malamikoj, kaj la homaro ŝajnas trovonta raciajn najbarojn tuj rande de Solsistemo. Sciencistoj solvadas misteron kaj krom iliaj konversacioj pri diversaj hipotezoj ankoraŭ okazis pli malpli nenio. Ĝi restu tia 😌

Por @persikoreplum: Virinoj jam estis inventitaj, sed ŝajne nur en Sovetunio. 😃

Post legi tiom da fastastaĵoj mi estas en sciencfikcema humoro nun. Tiu ĉi estas la dua parto de trilogio. Mi ne scias, ĉu la verkisto planas daŭrigi la serion post la trian libron aŭ ĉu li jam konsideras ĝin finita, sed, ĉiuokaze, mi estas ankoraŭ ĉe la dua. La unuan, Children of Time, mi legis iam pasintjare, kaj mi ĝenerale ŝatis ĝin, do mi daŭrigu...

Do mi paŭzas pri ĉi tiu, ĉar, nu, mi neniam atentis fini ĉiujn 10 librojn en unu sinsekvo.

Mia lango stumblas ĉiufoje, kiam mi provas prononci “Filikĉjo”, kaj mi estas slavo, malfacile timigita de plurkonsonantaĵoj! Kara Zamĉjo, ĉu vi certas, ke tiu via -ĉj- vere estas karesa sufikso?

En la unua libro (ĉi tie mi celas la unuan el la ses) kantado ŝajnas la ĉefa maniero sorĉadi. Aŭ, pli precize, sorĉado kaj kantado ŝajnas la samo. Elfoj, la salikulo, dolmenuloj, kaj, kompreneble, Tom, kantas ĉar tio estas ilia naturo, kaj ilia naturo estas magia. Ilia kanto estas sorĉo per si mem. En la mondo, kiu estis kreita per kanto, tio certe sencas.

Pasis multe da tempo ekde mi legis la tuton lastafoje, sed se mi ne fuŝmemoras, tio ne daŭros en la postaj libroj, ĉu? Mi ne memoras, ke orkoj havu militan ĥoron aŭ ke Gandalfo batalu kontraŭ Sarumano repe. Kia domaĝo, kiom da perditaj oportunoj!

Mia vojaĝo tra la malnova arbaro preskaŭ same malfacilas kiel tiu de la hobitoj. Tro multe da vortoj, kiuj signifas iajn... arbaraĵojn. Duono da ili diras nenion al mi eĉ post konsulti vortarojn.

“Ŝiaj longaj flavaj haroj ondiĝis laŭ ŝiaj ŝultroj, ŝia robo estis verda, verda kiel junaj karikoj, trastriita de arĝento kiel roseroj, kaj ŝia zono estis el oro, formita kiel ĉeno da iridoj enkrustitaj de l’ palbluaj okuloj de miozotoj. ”

Tio belas. Verŝajne. Nu, miozotojn mi konas. Mi ne memoris la esperantan nomon, sed almenaŭ mi vidis la florojn. Iridoj... nu, mi konas la vorton, mi ne certas, ĉu mi rekonus la floron mem, se ni renkontiĝus en savaĝejo. Kaj pri kariko mia vortaro sciigas min, ke ruse tio estas “карика”. Dankon, kara vortaro, tio estis tre utila.

Mi ne devus prifajfi lecionojn pri biologio en lernejo, ĉu?

Oni kantas pri ĉio ajn en tiu ĉi libro. Ne Holivudo devis ekranigi ĝin, sed Bolivudo.