Mi ne tiom multe legas en esperanto, sed eble mi komentos esperante pri neesperantaj libroj. 😀
El neesperantaj fontoj, ĉiuj citaĵoj estas en mia traduko, se ne estas indikite alie.
Ĉi tiu ligilo malfermiĝos en nova fenestro
“... ŝi estis naŭdek-naŭ-jara, kaj skribis rismojn da bonaj konsiloj dum pli ol duonjarcento.”
“Rismo” estas en 1OA, ĉu serioze?! Kial iu pensis ĝin oficialiginda? Mi suspektas konspiron de eldonejaj kaj papervendejaj premgrupoj.
«La Retikul-Baginzoj malridetis, kaj scivolis, kion signifas “ricevas sian heredaĵon”»
Ha, mi ŝatas tiun “malridetis”.
Do mi heroe legis ĉiujn antaŭparolojn kaj enkondukojn, kiujn Tolkien, mi supozas, metis tie por fortimigi nesufiĉe paciencajn legantojn. Mi ne dubas, ke hobitoj inter ni adoregis la ĉapitretojn pri administrativa disdivado de Provinco, kaj, speciale, pri fumado de la malfalsa herbo; nek ke ili postulis ke ankaŭ la famaj genealogiaj libroj nepre estu aldonitaj kiel aparta enkonduka volumo. Bonŝance por la cetero de ni tio ne estis farita. Tamen por kontentigi la hobitojn iomete, Bertilo Wennergren tradukis la apendicon pri la provincaj analoj kaj tiu estis metita tuj post la enkondukoj, por oni ne venu al la ĉefa teksto tiel rapide.
Averto pri enhavo Nu, mi ja malkaŝas grandan parton de la intrigo. Sed ĉu iu ankoraŭ ne scias kio okazas en ĉi verko?
Kaj kompreneble mi neniam spektis la filmon. Mi provis, sed mi ekdormis ie komence de la dua parto, se mi ne mismemoras. Mi ne celas tion kiel kritikon, mi simple ne estas filmospektema ĝenerale, estas preskaŭ neeble por mi spekti ion longan. Kaj mi tre malfacile akcepas ekranigojn, sendepende de ilia kvalito.
Averto pri enhavo Nu, mi ja malkaŝas grandan parton de la intrigo. Sed ĉu iu ankoraŭ ne scias kio okazas en ĉi verko?
Parenteze, mi neniam legis la trilogion originale. La unuan volumon rustraduke mi legis dum adoleskaĝo. Post multaj jaroj mi vidis tiun tradukon kritikata pro tio, ke ĝi tute senkiale kaj nenecese ŝanĝas stilon kaj tonon de priskriboj kaj “plibeligas” dialogojn, do nuntempe mi certe ne taksus ĝin alte. Sed tiutempe mi ŝategis ĝin. Ĉar tiuj estis ankoraŭ tempoj antaŭ la interreto venis, trovi librojn en mia urbeto ne facilis, kaj mi devis atendi kelkajn jarojn antaŭ ke mi sukcesis legi la daŭrigon. Ĝi estis iom da elrevigo. Mi ne certas, ĉu mi finlegus ĝin se ne estus entoj. Mi adoris entojn! La plej amindaj estuloj post katoj, entoj ja estas. Unu el la ĉefaj kialoj de mia malŝato estis tiu renaskiĝo de Gandalfo. Kara aŭtoro, se vi faris min priplori ies morton, ne reaperigu la mortinton post kelkaj ĉapitroj kvazaŭ nenio okazus. Tio aspektigas vin iluziisto en vaganta cirko kaj min – vilaĝa naivulo pro kredi viajn simplajn artifikojn.
La kunularo ripozas apud fajro. – Gandalfo! Vi fariĝis Blanka nun, ho Gandalfo! – Jes ja. Kaj mi devas diri al vi, Gimlio, tiu via kuŝejo de kreto en Morio ververe estas enorma!
Averto pri enhavo religio, moke
“La tuta Numenoro subakviĝis.”
Ĉar dronigi nur maristojn estus maljuste.
Averto pri enhavo religio, moke
“Sed apenaŭ Ar-Parazono surpaŝis la Benitan Bordon, la valaroj alvokis Iluvataron, kaj la Kreinto ŝanĝis la mondon tiel, ke inter Numenoro kaj la Senmortaj Landoj kreiĝis fendo, kie dronis la tuta numenora invadintaro.”
Tuj videblas tre klare, ke Iluvatoro estas inspirita de nia kara Dio el la Malnova Testamento. Anstataŭ kviete, sensange kaj antaŭtempe detronigi unu tro ambician reĝon, la bonkorulo haste dronigas milojn da grandparte senkulpaj maristoj.
“Numenoranoj koloniis la bordojn de Mez-Tero. Komence ili klerigis kaj helpis la lokanojn, sed poste iliaj havenoj fariĝis fortresoj, kaj ili komencis kolekti tributon de la homoj de Mez-Tero.”
Ĉu do “fortreso” estas vorto? Kia surprizo!
(Serioze, mi ne estas speciale bonligvema, sed mi fiaskas vidi, kial ĉi-kuntekse simpla “fortikaĵo” ne taŭgus. Tio ĉi estas el mallonga rerakonto de Silmariliono fare de Korĵenkov, do ankoraŭ ne temas pri tradukado)
Mi kutimas legi kelkajn librojn en malasmaj lingvoj paralele. Kaj jen, mi estas en esperanta retejo sed esperantaĵoj mankas al mi. Do mi decidis komenci tiun ĉi.
Malgraŭ ke mi ĝenerale ne emas legi tradukojn de libroj, kiujn mi povus legi originale kun la sama sukceso, ĉi-okaze mi scivolas pri lingvaj elektoj de Auld rilate al fantastaĵoj kaj mezepokeca batalarto. Mi ludas fojfoje ludojn kun tiaj temoj kaj, kiam mi provas priparoli ilin, mi sentas ke la necesa vortprovizo iom mankas al mi, do mi ŝatus konatiĝi kun ekzistanta tradicio.
Andrej Volos, “Reveno al Panĝrudo”. Eldoneja priskribo: “Longa estas vojo el Buĥaro al Panĝrudo, speciale …
“Sed, kiel la regulo, Ĝajĥanii ne kondukis konversacion al tiom profundaj sciencaj regionoj, ke orientiĝi tie povas nur vere klera homo. Kiel la regulo, li nur nerapide kapjesis, ŝirmante per la palpebroj lacajn okulojn, ĉar li, aŭtoro de multaj verkoj pri diversaj praktikaj kaj spekulativaj sciencoj, sciis bone, kiom granda estas nescivolemo de grandsinjoroj. Estas simple miraklo, kiajn limojn ĝi atingas.”
— Возвращение в Панджруд de Andrej Germanovič Volos (20%)
Andrej Volos, “Reveno al Panĝrudo”. Eldoneja priskribo: “Longa estas vojo el Buĥaro al Panĝrudo, speciale …
“... kiel devos li iri neniu scias kien kun tiu blindulo... kvardek farsaĥojn, patro diris... kiu ja kalkulis ilin, tiujn farsaĥojn”
Mi kalkulu! Komento en la libro diras, ke farsaĥo (alie parasango) egalas proksimume 7 kilometrojn. Do ŝajne temas pri tio, kion oni nomas antikvoegipta parasango (6980 m). 40 farsaĥoj estos do 280 km. Ja timiga distanco por ... nu, por preskaŭ kiu ajn nuntempe, sed certe por blinda maljunulo! Sed. La fakta distanco inter Buĥaro kaj Panĝrudo (ambaŭ lokoj ĝisvivis nian tempon) estas pli granda ol tio! Laŭrekte ĝi estas 315 km kaj laŭ aŭtomobilaj vojoj – preskaŭ 400. Se tio estas 40 farsaĥoj, temas pri mezaziaj farsaĥoj (1 farsaĥo = 8 verstoj = 8534 m). Do mi supozas, ke la aŭtoro uzis fonton, kiu donis distancon en mezaziaj farsaĥoj, sed oni komentis pri la egiptaj.
Ĉiuokaze, tio estas iom pli malproksime, ol de mia urbo ĝis Moskvo... kaj …
“... kiel devos li iri neniu scias kien kun tiu blindulo... kvardek farsaĥojn, patro diris... kiu ja kalkulis ilin, tiujn farsaĥojn”
Mi kalkulu! Komento en la libro diras, ke farsaĥo (alie parasango) egalas proksimume 7 kilometrojn. Do ŝajne temas pri tio, kion oni nomas antikvoegipta parasango (6980 m). 40 farsaĥoj estos do 280 km. Ja timiga distanco por ... nu, por preskaŭ kiu ajn nuntempe, sed certe por blinda maljunulo! Sed. La fakta distanco inter Buĥaro kaj Panĝrudo (ambaŭ lokoj ĝisvivis nian tempon) estas pli granda ol tio! Laŭrekte ĝi estas 315 km kaj laŭ aŭtomobilaj vojoj – preskaŭ 400. Se tio estas 40 farsaĥoj, temas pri mezaziaj farsaĥoj (1 farsaĥo = 8 verstoj = 8534 m). Do mi supozas, ke la aŭtoro uzis fonton, kiu donis distancon en mezaziaj farsaĥoj, sed oni komentis pri la egiptaj.
Ĉiuokaze, tio estas iom pli malproksime, ol de mia urbo ĝis Moskvo... kaj mi tute ne povas imagi kiel mi piedirus tiom da! Kaj mi estas nek blinda nek ankoraŭ speciale maljuna.
La tuta serio “Malazan Book of the Fallen” (libroj 1–10)
Averto pri enhavo Vojaĝo de _Ragstopper_ fine de la dua libro.
Kontraŭimperia ribelo. La estro de la lasta lojala urbo en la regiono okupiĝas pri la plej urĝa afero: ŝteli urbajn valoraĵojn. Trezoristo, kiun li taskas pri forveturi ilin, siavice, provas ŝteli ĉion de li, helpe de sia onklo, pirato. Por fantastaĵo, la libro estas iomete tro realisma 😃
Andrej Volos, “Reveno al Panĝrudo”. Eldoneja priskribo: “Longa estas vojo el Buĥaro al Panĝrudo, speciale …
Mi daŭre trarigardas listojn de premiitaj ĉi-jarcente verkoj. Tiu ĉi estis finalisto de la “Granda Libro” en la 2013, gajnis la “Rusan Booker” en la sama jaro, kaj, pli grave, ankaŭ la leganta taksado estas tre alta ĉie, kie mi rigardis (kaj mi rigardas en lokoj, kie oni kutimas mallaŭdi kion ajn).
Mi legis ĉapitron aŭ du hieraŭ kaj ĝi ja ŝajnas agrabla legaĵo, mi ankoraŭ ne certas, ĉu ĝi kaptos mian atenton sufiĉe por fini ĝin. Temas pri delonge pasintaj okazaĵoj en regiono, kiun mi ne bone konas, tio povas esti kaj interesa kaj, nu, tro distanca de mi. Mi vidu.
La tuta serio “Malazan Book of the Fallen” (libroj 1–10)
Averto pri enhavo Hazarda impreso, milde malkaŝa
En la mondo de la serio, estas du tipoj de korpoŝanĝuloj. “Soletaken” estas pli tradicia hombesto, kiu povas turniĝi granda besto. Drako, ekzemple, aŭ urso. La dua estas “D’ivers”, kaj tiu povas … bestariĝi, ĉu? Ĝi fariĝas pluraj bestoj, kiuj agas kunordigite, ĉar ili ja havas komunan menson.
Mi ne havas specialan timon pri musoj, ratoj kaj ceteraj ronĝuloj… sed tiu ulo en la libro, kiu povas subite fariĝi granda amaso de ratoj, ja estas impresa teruraĵo.
La tuta serio “Malazan Book of the Fallen” (libroj 1–10)
Mi legas ĉi tiun jam dum kelka tempo kaj nuntempe estas fine de la dua libro. Mi supozas, ke mi legos ĝin poiomete ankoraŭ longe.
La serio estas fantasta epopeo de vere epika skalo. En alia tempo mi povus trovi ĝin iom konfuza kaj enhavanta tro multe da perforto, laŭ mia gusto, sed nuntempe mi sentiĝas espapismema, do ĝi legiĝas surprize bone. Kaj la verko ja plenas de interese vortumitaj pensoj, ĝi provokas citadon.